Drie keer begraven.

Piet Sloot, op 23-jarige leeftijd als dienstplichtig soldaat gesneuveld op de dag dat Nederland zou capituleren in mei 1940, rust op een ereveld waar zijn familie niet voor koos.

Al lezend door alle papieren die bewaard zijn gebleven en waar schrijver Bert Smeek dankbaar gebruik van mocht maken, viel het hem op dat de overheid en met name de Oorlogsgraven stichting en de Gemeente toch wat steken hadden laten vallen. De lichte ergernis zit er bij de nazaten nog steeds wel een beetje in.

Piet Sloot was in eerste instantie in Overschie begraven. Zijn ouders regelden een herbegrafenis op de begraafplaats aan de Haaksbergseweg in Eibergen. Een wit stenen zuiltje met een simpel ‘Piet’ en daaronder ‘rust zacht’ markeerde ruim een halve eeuw het graf. Tot in 1992 de gesneuvelde soldaat werd ‘verhuisd’ naar het militaire ereveld op de Grebbeberg. Pas nadat dat gebeurd was, werd Piets zus hierover per brief ingelicht.

De zuiltje werd achtergelaten in Eibergen. Deze is nu weer terecht door een oplettende hovenier en krijgt een mooie plaats.

Over Piet sloot is al veel geschreven. Hoe meer hoe beter; zo word hij niet vergeten. Bert Smeenk heeft getracht samen met de neven van Piet, de gebroeders Geert en Peter Sloot, een boekje in elkaar te zetten met het verhaal zoals het gegaan is. Met bewijsstukken, met gespreksnotities, enz. Gezellige gesprekken, soms met wat emotie, zeker als het om oom Piet gaat.

Het boekje ‘Petrus Bernardus (Piet) Sloot’ is voor 3,50 euro te koop bij Boekhandel Gellekink in Eibergen.